جاذبه های گردشگری

موزه دکتر رهگشای

در 130 کیلومتری اصفهان و در شهر بادرود از توابع شهرستان نطنز موزه ای وجود دارد که بزرگترین گنجینه مردم شناسی بادرود به شمار می‌رود. این موزه با عنوان سراموزه رهگشای شناخته می‌شود که در خانه شادروان علی اکبر رهگشای به همت فرزند ايشان دکتر محمد رهگشای، یکی از مجموعه داران مشهور کشور ایجاد شده است. رهگشای به همراه همسر فرانسوی اش در سال 1372 خانه پدری اش را که در بادرود قرار داشت تعمیر کرد و تعمیرات اساسی را در سال 1375 به پایان رساند. وی پس از اتمام تعمیرات خانه پدری، سراموزه رهگشای را تاسیس کرد. دکتر رهگشای در این خانه بیش از 2 هزار قطعه تاریخی را نگه داشته و در معرض دید عموم قرار می‌دهد. این اشایای تاریخی آداب و سنن مردمان حاشیه کویر را به گردشگران نشان می‌دهند. خانه رهگشای در کوچه « کوچه باغ » واقع گردیده که به ورودی باغات سرسبز و با طراوت ختم می‌شده و دلیل وجه تسمیه آن کوچه نیز بوده است. بنای این خانه از نظر کالبدی، جزو خانه های تیپ اقلیم خشک بوده که دانش معماری آن در تطابق و هماهنگی با اقلیم بیابانی کاملا مشهود است، به گونه ای که طی چهار فصل سال، به راحتی می‌توان از فضاهای آن استفاده کرد. میریام گوتس همسر دکتر رهگشای در این خصوص می‌گوید : « اصالتا فرانسوی و وکیل دادگستری بوده و نزدیک به 36 سال است که ازدواج کرده و صاحب دو فرزند است که آنها اکنون برای ادامه تحصیل به خارج از کشور رفته اند و دخترش در فرانسه و پسرش نیز در مونترال کانادا مشغول به تحصیل است. تقر یبا 20 سال پیش و زمانی که فرزندان من کوچک بودند و پدر شوهرم نیز نزدیک به 90 سال داشت تصمیم گرفتیم حداقل برای دوره دبستان فرزندانم به اینجا سفر کنیم و پس از آن با توجه به اینکه در اینجا وضعیت خوبی داشتیم همینجا ماندگار شدیم. پدر شوهرم در این منطقه یک حالت کدخدایی داشت و در 13 سال پیش که فوت شد ما تصمیم گرفتیم تا درب این منزل بسته نشود؛ در واقع اینجا یادبودی از پدر شوهرم است و در ابتدا اصلا به فکر ایجاد موزه نبودیم. وقتی 20 سال پیش به ایران آمدم دیدم بچه‌ها حداقل در مقطع دبستان اطلاعات کمی از فرهنگ و تاریخ ایران دارند این بود که کاری کردیم که اینجا پایگاهی باشد تا آنها بتوانند از هر لحاظی با گذشته خود آشنا شوند. » یکی از قسمت های این سراموزه خانه عروسک محلی است که شامل ۳۴ ماکت خانه عروسکی است که از حدود ۱۵۰ عروسک دست ساز شناسنامه دار با لباس های محلی از جنس پارچه، چوب، کرک قالی، نخ و پنبه و سایر موادی که با محیط زیست سازگاری دارد تشکیل شده است. عروسک های محلی سراموزه معرف افراد حقیقی و شخصیت های نخستین مشاغل و حرفه منطقه بادرود است. این موزه دومین موزه عروسک‌های سنتی در استان اصفهان است و پیش از این کاشان نیز چنین موزه‌ای را افتتاح کرده بود. عروسک های این موزه با عروسک های کاشان با توجه به اینکه هر 2 در حاشیه کویری هستند تفاوت خاصی ندارد. این عروسک‌ها توسط بانوان منطقه ساخته شده که شامل شخصیت‌هایی مانند دلاک، ماما، گروه‌های شادمانی، حکیم‌باشی، قالی باف، کوزه‌گر و سایر حرفه‌هایی که در این منطقه کویری وجود داشته‌اند می‌شود . شایان ذکر است در این سراموزه فعالیت های پژوهشی و آموزشی چون برگزاری کلاس‌های خوش‌نویسی، نقاشی و طراحی با کمک اساتید محلی، انجام کارگاه‌های آموزش نجوم و آشنایی کودکان و نوجوانان با مبانی علم اخترشناسی و رصد اجرام به کمک تلکسکوپ و بازسازی اجرام اسمانی با توپ و خمیر بازی، شناخت و معرفی گیاهان دارویی و ادویه‌جات در چارچوب مدرسه‌ی سبز، آموزش طراحی و ساخت عروسک‌های بومی ننه نخودی برای نونهالان، آشنایی کودکان با خانواده‌ی نت موسیقی با کمک روش‌های نوین آموزشی برای کودکان، کارگاه‌های آشنایی و شناخت تمبر، نقشه، نسخه، خط و سکه با بهره‌گیری از دانش کارشناسان مجرب مجموعه‌دار و غیره انجام می‌گیرد. خانه و موزه رهگشای از اماکن زیبای تاریخی است که به کسانی که از بادرود و نطنز گذر می‌کنند توصیه می‌شود تا ساعاتی را برای بازدید از این خانه تاریخی کنار بگذارند.

موزه ملی کاشان

موزه ملی کاشان در ضلع غربی باغ فین کاشان واقع شده‌است. ساختمان این موزه در سال 1346 بر خرابه‌های برجای مانده از خلوت نظام‌الدوله(داماد فتحعلی‌شاه) ساخته شده‌است. مساحت این بنا حدود 700 مترمربع و زیربنای 570 مترمربع است. اشیاء به نمایش درآمده در این موزه شامل بیش از ۴۰۰ قطعه اثر است که از هزاره هفتم قبل از میلاد تا دوره معاصر را دربر می‌گیرد. موزه ملی کاشان با توجه به اشیاء موجود دارای چهار بخش باستان شناسی، معاصر، منسوجات، کتابت و نسخ خطی است. از خصوصیات بارز موزه ملي کاشان می‌توان آن را از جمله قديمي ترين موزه هاي کشور دانست که بناي آن صرفاً جهت ايجاد موزه طراحي و اجرا گردیده و در جمع آوري اشياء آن مردم فرهنگ دوست منطقه کاشان، نقش چشم گيري داشته اند.

خانه موزه عروسک و اسباب بازی

موزه عروسک و اسباب بازی در بافت تاریخی شهر کاشان و در خانه ای قدیمی متعلق به دوران قاجار قرار دارد که قدمت آن به بیش از 150 سال پیش باز می‌گردد.
این خانه تاریخی متعلق به جعفر علامه فیضی شاعر و روحانی اواخر دوره قاجار است که توسط مدیر موزه خریداری و پس از مرمت و آماده سازی به موزه اسباب بازی و عروسک تبدیل شد. بنای موزه عروسک و اسباب بازی، با نام خانه سهرابی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
موزه عروسک و اسباب بازی در زیرزمین دست کن این خانه تاریخی قرار دارد و با طی کردن پله ها و عبور از دالان، موزه را مشاهده خواهید کرد. بر دیوار های دالان نقاشی هایی از عجایب المخلوقات به چشم می‌خورد که فضای خاص این موزه را تداعی می‌کند.
این موزه توسط بخش خصوصی اداره می‌شود. عروسک ها و اسباب بازی ها توسط مدیریت موزه "امیر سهرابی" در نتیجه ی سال ها سفر و پژوهش در شهرها و روستاهای ایران، گردآوری شده است. قصه ی زندگی این عروسک ها توسط راهنمایان موزه برای بازدید کنندگان بیان می‌شود.
قدیمی‌ترین عروسک‌های خیمه ‌شب ‌بازی ایران با قدمت ۱۵۰ سال، عروسک‌های محلی ایران، نمونه‌هایی از عروسک‌های ملل دیگر، و اسباب‌ بازی‌هایی از حدود ۱۰۰ سال پیش در این موزه قابل مشاهده هستند.
بازدید از موزه عروسک و اسباب بازی کاشان علاوه بر اینکه شوق بازی و کودکی را بیدار می‌کند، شما را با تاریخ و فرهنگ اسباب بازی و عروسک های ایران و جهان آشنا می‌سازد.
در زمستان 1396، پس از انجام عملیات بازسازی، بخش اقامتی نیز به این موزه تاریخی اضافه شد و تحت عنوان اقامتگاه بوم گردی موزه عروسک و اسباب بازی فعالیت خود را آغاز کرد. اقامتگاه موزه عروسک و اسباب بازی دارای 7 باب اتاق است که حیاط مجموعه را احاطه کرده اند. سبک سنتی اتاق ها حفظ شده و فضای شاد و رنگانگی برای‌ آنها طراحی شده که در هماهنگی کامل با موضوع موزه است و حس کودکی را برای مهمانان به وجود می‌آورد.
فروشگاه اسباب بازی و عروسک های دست ساز، کارگاه ساخت عروسک و شربت خانه از دیگر بخش های این مجموعه هستند. در مدت زمانی که در موزه هستید فرصت بازی، تماشای نمایش (خیمه شب بازی) و تجربه ساخت عروسک و اسباب بازی برایتان پیش خواهد آمد.
قرارگیری خانه موزه عروسک و اسباب بازی کاشان در خیابان فاضل نراقی، موجب دسترسی آسان به امامزاده چهل دختران، خانه تاریخی طباطبائی ها، خانه بروجردی ها، قلعه جلالی و حصار سلجوقی می‌شود.

باغ موزه پروانه ها

باغ موزه پروانه ها در محدوده پارک جنگلی ناژوان در فضايي به مساحت ۲۰۰۰ مترمربع واقع شده است. باغ پروانه ها باغی استوایی است که در آن بيش از ۱۰۰ گونه گل و گياه از جمله درختچه فردوس، درختچه سيکاس، درختچه ليندا، انواع بنجامين­ها، انواع فيکوس­ ها، انواع بگونيا، آگاو و .... در يک فضاي زيبا و دل­ انگيز در اختيار بازديدکنندگان قرار دارد.
در سه نقطه از اين باغ با بدنه سازي­ هاي انجام شده تعداد ۴۸ عدد قاب شامل ۲۲۰۰ پروانه زيبا و رنگارنگ به نمايش گذاشته شده است.

موزه هنرهای تزئینی (رکیب خانه)

موزه هنر های تزئینی اصفهان در عمارت رکیب خانه، یکی از عمارت هایی که در بافت قدیمی و مرکز شهر اصفهان و نزديک بناهای مشهوری همچون «تالار اشرف»، «کاخ چهلستون»، «عالي قاپو» و «توحيد خانه» قرار دارد.
در اوايل قرن يازدهم هـ.ق حدود ۴۰۰ سال پيش مقارن با سلطنت شاه عباس اول، احداث و جهت نگهداري لوازم سوارکاري و يراق آلات و مرکب هاي سلطنتي مورد استفاده قرار مي گرفت. عمارت رکيب خانه با انقراض حکومت صفويه متروک شد و بعدها در دوران قاجار به دستور ميرزا ظل السلطان (فرزند ناصرالدين شاه قاجار) پس از انجام الحاقات و تعميراتي به سبک و سياق روز، به عنوان اندروني اختصاصي «ظل السطان» مورد استفاده قرار گرفت .
در دوران پهلوي اين ساختمان به اداره آمار و ثبت احوال اختصاص يافت و بار ديگر تغييراتي خصوصا در جبهه غربي آن صورت گرفت.
در سالهاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي، پيرو مصوبات شوراي عالي شهرسازي و معماري ايران، سازمان ميراث فرهنگي کشور درصدد برآمد تا عمارت تاريخي «رکيب خانه » را مرمت و بازسازي نمايد و از آن به عنوان يک مجموعه فرهنگي استفاده کند، لذا با صرف بيش از دو سال وقت و هزينه قريب به يک ميليارد ريال و با انتقال حدود چهار هزار اثر فرهنگي- هنري از موزه هنرهايي تزييني سابق تهران و ساير موزه هاي سازمان با تاييدات خداوند « موزه هنرهاي تزييني ايران » در ۲۹ مردادماه ۱۳۷۵ شمسي گشايش يافت و رسما فعاليت خود را آغاز کرد.
موزه هنرهاي تزئيني ايران با فضايي به مساحت ۲۶۰۰ متر مربع و حدود ۱۲۰۰ متر فضاي مفيد نمايشگاه با در برگرفتن هفت بخش دايمي و با نگارخانه جانبي، هم اکنون صدها اثر نفيس هنري را جهت بازديد عموم علاقمندان عرضه نموده است.
این موزه هفت بخش را شامل می‌شود : ۱-خط و کتابت ۲-آثار لاکي و روغني ۳-دستبافته ها و رودوزي هاي سنتي ۴-نگارگري 5-آثار فلزی ۶-آثار چوبی 7- بخش آبگینه
این عمارت داراي کتابخانه تخصصي نیز مي باشد و بطور متوسط حدود ۱۵۰۰ جلد کتاب هنر دارد. شرايط عضويت در موزه داشتن سابقه هنري – نمايشگاهي و تحصيلات هنري است.
همچنین برنامه های جانبی فرهنگی هنری در این مکان برگزار می‌گردد که شامل برگزاري نمايشگاههاي مختلف هنري- برگزاري نشستها- همايشها- سخنرانيها و ميزگردهاي تخصصي – برپائي مراسم ويژه و يادبودها و ... مي باشد.

موزه خاچاطور گِساراتسی

موزه خاچاطور گِساراتسی، نام موزه ای در کلیسای وانک است که قدمت آن به 100 سال گذشته بر می‌گردد. موزه کلیسای وانک در سال 1391 به پاس تقدیر از خدمات شایسته ی خلیفه خاچاطور گِساراتسی، بنیان گذار صنعت چاپ در ایران و خاورمیانه در سال 1638 میلادی، به عنوان "موزه خاچاطور گساراتسی" نام گذاری گردید.
قدمت موزه ی کلیسای وانک، البته نه به صورت و وسعت کنونی، به صد سال پیش يعنى سال هاى 1905-1906 م. باز مى گردد. در اين تاریخ به کوشش و يارى طادئوس هُونانیان فرزند هاروتیون هُونانيان، نويسنده ی کتاب «تاریخ جلفاى اصفهان»، اتاق هايى در ضلع شمالى حیاط کلیسای وانک براى نگهدارى کتب، نسخ خطى، اشياى تاريخى ساخته شد. اين محل تا سال 1930 به طور هم زمان به عنوان موزه و کتابخانه مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در سال 1930 به پیشنهاد سارگيس خاچاطوريان (نقاش و هنرمند ارمنی) اتاق های موزه تعمیر شد و توسعه پیدا کرد. اشیا جدیدی به مجموعه اضافه گردید و به عنوان موزه ی کلیسا معرفی شد.
پس از گذشت 40 سال، با توجه به رشد و توسعه روزافزون صنعت توريسم در کشور، خصوصاً در شهر اصفهان و اهمیت و لزوم حفظ ميراث هنرى و فرهنگ بومى ارامنه ی جلفا، شوراى خليفه گرى اصفهان در صدد برآمد موزه اى مطابق با اصول و مبانى روز تاسيس کند. بدین ترتیب ساختمان قدیمی موزه تعطیل گردید و اشیا به ساختمان جدید موزه منتقل گردید.
ساختمان فعلی موزه که در سال 1971 میلادی ساخته شد، داراى دو طبقه است که مساحت طبقه ی اول آن 600، طبقه ی دوم 525 و زيرزمين آن 250 متر مربع است.
بعد از تأسیس موزه تاکنون آثار فرهنگی بسیاری به اشیای موزه اضافه شده است که یا شورای خلیفه­ گری آنها را خریداری کرده یا اشخاص آنها را به موزه اهداء کرده اند. در نتیجه به مرور غرفه های جدیدی به موزه اضافه شده است.
در سال 1977 میلادی دو تندیس در قسمت ورودی موزه تعبیه شد که یکی از آنها تمثال مسروپ ماشتوتس، ابداع کننده حروف الفبای ارمنی در قرن پنجم میلادی و دیگری تمثال خاچاطور گِساراتسی، مؤسس چاپخانه­ ی کلیسای وانک در سده­ ی هفدهم میلادی است. این تندیس ها اثر هنرمند ارمنی زاوِن آیوازیان هستند.
یکی از آثار جالب توجهی که در موزه ی کلیسای وانک نگهداری می‌شود تار مویی است متعلق به دختری هجده ساله که واهرام هاکوپیان در سال 1974 میلادی جمله ای از کتاب عهد عتیق را به زبان ارمنی با قلمی از جنس الماس بر روی آن نوشته است. این اثر در سال 1975 میلادی به موزه اهدا شده و بازدیدکنندگان می­ توانند این جمله را با میکروسکوپی که به همین منظور در محل تعبیه شده است بر روی مو ببینند.
بخش های مختلف موزه خاچاطور گساراتسی عبارت اند از : کتاب ها و نسخه های خطی، تابلو های گچبری و نقاشی، ظروف چینی و سفالی، آثار چوبی (سازهای موسیقی، ساعت، مبلمان شمعدان، صلیب و ...)، فرمان ها، غرفه ی صنعت چاپ، غرفه ی یپرم خان (وسایل شخصی، عکس­ ها و مکاتبات شخصی یپرم خان ارمنی از سرداران انقلاب مشروطیت)، غرفه ی نژاد کشی ارمنیان در سال 1915 و غرفه ی جمهوری ارمنستان
موزه ی کلیساى وانک، با قدمت بیش از 100 سال، يکى از پيشگامان موزه و موزه دارى در ايران مى باشد. اين موزه به دليل داشتن اشیاء و فضاى منحصر به فرد خود همواره مورد توجه گردشگران و سياحان داخلى و خارجى بوده و مى باشد. طى دهه هاى گذشته موزه ی کليساى وانک يکى از معتبرترين و مشهورترين نهادهاى فرهنگى شهر اصفهان بوده که همه ساله مورد بازديد علاقه مندان بى شمارى واقع مى شود.

کاخ موزه چهل ستون

بنای کاخ چهل ستون به دوره صفوی بر می‌گردد که در زمان شاه عباس اول به صورت ساختمانی کوچک به شکل کوشک یا کلاه فرنگی ساخته شد و در زمان شاه عباس دوم توسعه یافت و چهل ستون نامیده شد. این کاخ از جمله کاخ هاییست که در باغ وسیع و بزرگ جهان نما که تا میدان اصلی و مرکزی چهارباغ عباسی ادامه داشت ( شروع‌ آنها عالی قاپو بود ) ساخته شدند. در این محوطه بزرگ که چند کاخ سلطنتی نیز مستقر بود عماراتی مانند تالار اشرف، جبه خانه، رکیب خانه، کشیک خانه، تالار طویله، کاخ هشت بهشت، توحید خانه و برخی عمارات دیگر ساخته شد. در سال 1327 این کاخ به موزه تبدیل شده که در سال 1343 به منظور مرمت تعطیل شده و دوباره بعد از انقلاب اسلامی در سال 1367 کاخ چهل ستون تبدیل به موزه گردید.

موزه موسیقی اصفهان

موزه موسیقی اصفهان، نخستین موزه موسیقی خصوصی در ایران است که در محله قدیمی و زیبای جلفای اصفهان واقع شده است.
موزه موسیقی اصفهان به همت دو تن از مدرسین موسیقی اصفهان، مهرداد جیحونی و شهریار شکرانی در 11 آذر ماه 1394 راه اندازی گردید. این موزه در مساحتی حدود 900 مترمربع مجموعه ای بسیار متنوع از سازهای ایرانی (بیش از 300 نوع) را در معرض دید علاقمندان قرار داده است.
این موزه دو تالار به نام‌های تالار سازهای ملی و تالار سازهای محلی دارد که مجموعه‌ای بسیار متنوع از سازهای ایرانی را شامل می‌شود. برای هر یک از ساز ها توضیحاتی به زبان فارسی و انگلیسی آورده شده و بازدیدکنندگان می‌توانند برخی از این آلات موسیقی را که در مقایسه با سایر آن‌ها ارزش کمتری دارند در دست بگیرند و بنوازند. همچنین با کمک امکانات صوتی وتصویری موزه، می‌توان روش نواختن سازها را مشاهده کرد و صدای آن‌ها را شنید.
بخش دیگری از موزه به معرفی بزرگان موسیقی اختصاص دارد که «سرای سرآهنگان» نام گرفته است. در پایان بازدید از موزه، بازدید کنندگان می‌توانند در بخش موسیقی سرا از اجرای موسیقی زنده بهره‌مند شوند.
فروشگاه محصولات فرهنگی مرتبط با موسیقی سنتی، کافه موسیقی در فضایی دلنشین وعکاسخانه از بخش های جانبی موزه هستند که بر جذابیت های این مجموعه می‌افزایند.
موزه موسیقی اصفهان تاکنون موفق به کسب امتیازات زیر گردید :
ـ در سال 1395، موزه رتبه نخست شاخص اصول فنی و استانداردهای فیزیکی را از شورای بین‌المللی موزه‌های ایران کسب کرد.
ـ در همین سال، موزه موفق به دریافت عنوان بهترین موزه خصوصی ایران از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور شد.

موزه هنرهای معاصر اصفهان

موزه هنر های معاصر اصفهان در عمارتی زیبا و تاریخی مربوط به دوره صفویه در بافت تاریخی و مرکزی شهر اصفهان، نزدیکی کاخ چهل ستون واقع شده است. اين بنا در زمان حکومت قاجار تجديد بنا گرديده و مسعود ميرزا حاکم وقت اصفهان آنجا را محل سکونت خود قرار داد. در زمان رژيم پهلوی نيز به عنوان ساختمان استانداري مورد استفاده قرار مي گرفت. با انتقال استانداري اصفهان به محل جديد، اين عمارت که تقريباً مخروبه شده بود به همت شهرداري اصفهان مرمت و در بعضي موارد بازسازي کامل گرديد و به موزه هنرهاي معاصر اصفهان تبديل شد و در اسفند ماه ۱۳۷۳ رسماً مورد بهره برداري قرار گرفت . اين عمارت زيبا در دو طبقه بنا شده و داراي ۶ سالن نمايشگاهي، کتابخانه، امور اداري و سالن اجتماعات مي باشد. این مجموعه محلی برای جلسات هنرمندان، برپايي نمايشگاههاي هنري در سطوح استاني، ملي و بين المللي، برگزاری جلسات و سمینار های تخصصی، تحقیق و پژوهش و آشنا سازی مردم و هنرمندان با هنر های معاصر است. موزه هنر های معاصر اصفهان حاوي قرآن‌هاي نفيسي است که بازديد از آن براي علاقه‌مندان رايگان است. از نمونه قرآن‌هايي که در اين موزه هستند قرآني است که از اول هر سطر تا آخر قرآن با حرف "الف" يا حرف "واو" شروع مي‌شود، بدون اين که تغيير خط به صورت ريز يا درشت‌نويسي صورت گيرد. قرآني با ۷۰ ترجمه خارجي در اين موزه وجود دارد. همچنين قرآني با خط "ريحان" که بعد از ۱۰۰ سال دوباره به اين خط کار شده و هر برگ اين قرآن با تذهيب متفاوتي تزيين شده است. و نمونه قرآن‌هاي ديگري که در دنيا منحصر به فرد است و يک نمونه از آن در موزه قرآن، موزه هنرهاي معاصر به نمايش گذاشته شده است. در اين موزه بيش از ۵۵ جلد از نفيس‌ترين قرآن‌هاي کريم و ارزشمندي از آثار نادقلي نادري اهدا شده است. اين قرآن ها با بيش از ۴۰۰ سفر به نقاط مختلف دنيا گردآوري شده است. در اين سفرها تحقيقات فراواني در کتابخانه‌ها و موزه‌هاي دنيا انجام شده که در نتيجه اين يافته‌ها از ۱۴ جلد قرآن کريم عکس‌برداري انجام شد. قدمت قديمي‌ترين قرآني که در اين تحقيقات گردآوري شده است، به دوره عثماني و صدر اسلام باز مي‌گردد.

کاخ موزه شهرداری

کاخ شهرداری تبریز یکی از بناهای زیبا و مستحکم و دیدنی شهر تبریز است که ساخت آن از سال ۱۳۱۴ تا ۱۳۱۸ خورشیدی و به دستور رضاشاه پهلوی در محل گورستان متروک و مخروبه کوی نوبر با نظارت مهندسان آلمانی انجام شد و در مرکزی‌ترین نقطه شهر تبریز و در میدان شهرداری یا ساعت این شهر واقع شده ‌است. این میدان در تقاطع خیابان ارتش جنوبی و امام خمینی قرار دارد، وجه تسمیه این میدان به سبب شهرت ساعت تعبیه شده بر روی عمارت شهرداری است. عمارت شهرداری تبریز از ابتدای احداث تا به حال، به عنوان ساختمان شهرداری شهر تبریز مورد استفاده قرار گرفته ‌است و امروزه با تقسیم شهر تبریز به ده منطقه، این بنا به عنوان شهرداری مرکزی شهر تبریز محسوب می‌ شود. البته امروزه نیز، اکثر امور عمرانی و اداری شهرداری تبریز در این تالار و عمارت متمرکز شده ‌است. در بالای کاخ شهرداری تبریز برج ساعتی باشکوه و چهاربعدی که از چهارسوی شهر قابل رویت است خودنمایی می‌کند .این برج ساعت علاوه بر شکوه خاصی که به میدان شهرداری می‌دهد هر ربع ساعت زمانسنجی و وقت شناسی را به مردم این شهر گوشزد می‌کند. کاخ شهرداری تبریز – موزه شهرداری تبریز در سال ۱۳۸۶ خورشیدی، به مناسبت بزرگداشت یکصدمین سال تاسیس اولین انجمن شهر و بلدیه ایران در تبریز، به نخستین موزه شهر و شهرداری‌های کشور تبدیل و مورد بهره‌برداری قرار گرفت. در حال حاضر نیز علاوه بر نخستین موزه شهر و شهرداری‌های کشور، شورای اسلامی شهر تبریز نیز در بخشی از این ساختمان مستقر بوده و جلسات رسمی شورا در محل آمفی تئاتر موجود در ساختمان تشکیل می‌شود. شهردار کلان شهر تبریز نیز برخی از ملاقات های رسمی، دیپلماتیک را با مقامات عالی‌رتبه را در محل این کاخ انجام می‌دهد.

کاخ گلستان

کاخ گلستان مجموعه‌ای از بناهاست که در میدان ارگ تهران واقع است. بناهای این کاخ در زمان‌های مختلف ساخته شده‌اند. کاخ گلستان بخشی از ارگ سلطنتی تاریخی بوده است. مجموعه گلستان که نامش همیشه با سلسله قاجار همراه بوده در زمان شاه عباس صفوی ساخته شد و در زمان کریمخان زند با اضافه شدن دیوان خانه به آن، سر و شکلش به کلی عوض شد، اما اهمیت واقعی این مجموعه به دوران آقامحمدخان قاجار برمی گردد. آقامحمدخان بعد از غلبه بر لطفعلی خان زند در نوروز سال بعد در این کاخ تاجگذاری کرد و با این حرکت اهمیت ارگ سلطنتی گلستان را افزایش داد. بعد از او فتحعلی شاه و ناصرالدین شاه هم همین رویه را پیش گرفتند و جشن های تاجگذاری را در این کاخ برگزار کردند. ناصرالدین شاه به واسطه سفرهایی که به اروپا داشت تحت تاثیر معماری غربی، تغییرات زیادی در کاخ گلستان به وجود آورد. دوره ناصرالدین شاه آخرین دورانی بود که کاخ گلستان تغییرات عظیم ساختاری را به خود دید. در دوره سه پادشاه آخر قاجار، ارگ سلطنتی کم و بیش ظاهر خود را حفظ کرد و شاهد تاجگذاری پهلوی اول و دوم هم بود. کاخ گلستان نه تنها یادگارهای زیادی از دوران قاجار را به صورت موزه در خود حفظ می‌کند، بلکه خود این مجموعه هم به واسطه قرار گرفتن در مرکز حوادث سیاسی مثل انقلاب مشروطه، بخشی از تاریخ زنده تهران است. هر چند کاخ گلستان در حال حاضر با وسعتی برابر با 5/4 هکتار ( یک دهم وسعت اولیه ) در بخشی از شهر تهران به صورتی عضوی غریب از اندام شهری از هم گسیخته واقع شده است و اطراف آن مملو از ساخت و سازهای جدید و بی هویت با عملکرد های نا همگن با آن است اما در تیرماه 1392 خورشیدی در سی‌وهفتمین اجلاس سالانه کمیته میراث جهانی سازمان یونسکو در کامبوج، این کاخ در فهرست میراث جهانی این سازمان به ثبت رسید.

حمام نوغه (موزه مردم شناسی بادرود)

حمام نوغه یکی از آثار شهر تاریخی بادرود است که متعلق به دوره صفوی است و از سال 1391 پس از مرمت و بازسازی این حمام تاریخی توسط میراث فرهنگی و شهرداری بادرود، به محل موزه مردم شناسی شهر بادرود تبدیل شد. همچنین دفتر اداره میراث فرهنگی و گردشگری بادرود نیز در این مکان مستقر است.
حمام نوغه از آثار ارزشمند و تاریخی دوران صفویه است و سبک ساختمان حمام مانند حمام گنج‌علی‌خان کرمان در مقیاس کوچک‌تر است. این حمام مانند تمام حمام‌های قدیمی ایران دارای رختکن یا سربینه، خزینه، حمام و فضای بزرگی است که توسط حوضچه‌های کوچک به‌ هم متصل‌ هستند و دارای ویژگی معماری خاصی است. سطح حمام، شش متر پایین‌تر از سطح معبر عمومی و چاه آب است که به‌ وسیله دلو و طناب آب حمام را تأمین می‌کرده است. گرمای این حمام توسط نوعی هیزم به نام «کاوندول» تامین می‌شد.
تمام قسمت‌های حمام از قبیل رختکن و فضاهای داخلی حمام از طریق راه آب‌هایی به جنس سفال و توسط حوضچه‌های کوچک به‌ هم ارتباط دارند که این سیستم باعث دسترسی به آب گرم در تمام فضاهای حمام بوده و از طرفی عبور آب گرم از این مسیرها باعث گرم شدن قسمت کف حمام می‌شده است.
موزه مردم شناسی بادرود مجهز به 10 ویترین است، ص‍ح‍نه‌‌ه‍‍ای‍‍ی‌ ‌از ش‍ی‍وه‌ تولید کشاورزی ‌س‍نت‍‍ی‌ و ‌اب‍ز‌ار‌ه‍‍ا‌ی‌ ‌آن‍‍ه‍‍ا ش‍‍ام‍ل‌ پیکره‌هایی ‌از ک‍ش‍‍اورز‌ان‌ در ح‍‍ال‌ شخم زدن ب‍ه‌ نمایش ‌درآم‍ده‌ ‌است. همچنین در این موزه مجموعه‌ای از اشیای قدیمی و شیوه‌های زندگی بومی گذشتگان‌ ب‍ه‌ ن‍م‍‍ایش‌ گ‍ذ‌اش‍ت‍ه‌ ش‍ده‌ است ت‍‍ا گ‍ردش‍گ‍ر‌ان‌ ب‍ی‍ش‍ت‍ر ب‍‍ا ‌آد‌اب‌ و رس‍وم‌ م‍ردم‌ آشنا ش‍ون‍د.
همچنین در حدود 240 متری موزه مردم شناسی بادرود، سرا موزه دکتر رهگشای نیز واقع شده است که بازدید از این مکان را نیز به شما توصیه می‌کنیم.

موزه زرتشتیان کرمان

تنها موزه مردم‌‌شناسی زرتشتیان جهان در آتشکده شهر کرمان جای دارد. فکر بنیانگذاری موزه مردم‌شناسی زرتشتیان کرمان از سال 1362 همراه با بنیانگذاری کتابخانه انجمن زرتشتیان کرمان جان گرفت.
در این سال پرویز وخشوری ریاست انجمن زرتشتیان؛ به همراه مهران غیبی سرپرست وقت کتابخانه، اشیای میراث فرهنگی زرتشتیان کرمان را گردآوری کرده و تا امروز نیز آثار دیگری به آن افزوده‌اند.
سرانجام این موزه در جشن تیرگان سال1384 به‌طور رسمی و از سوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گشایش یافت.ساختمان موزه در سال 1370 به کوشش بهدینان فرزانه، هرمزدیار اشیدری و مهیندخت سیاوشیان پی‌‌ریزی و در سال 1380 پایان یافت.
از کهن‌ترین اشیاء این موزه یک جلد کتاب دست‌نویس گات‌ها با پیشینه‌ی بیشتر از دویست سال و یک آتشدان دستی با تاریخ حک شده 1207 است.از بخش‌های ارزشمند این موزه بخش فرتور و اسناد است که فرتورهای انجمن ناصری زرتشتیان کرمان و رفسنجان و فرتورهای سرشناسانی چون ارباب کیخسرو شاهرخ، میرزا برزو آمیغی، کشور خانم و پوراندخت در بین آنها ارزش بسیاری دارد.
بخشی از این موزه به انواع آتشدان، روغن‌سوز، پیه‌سوز و چراغ لاله را اختصاص داده شده است.لباس‌های زنانه‌ای با دیرینگی 50 تا 150 سال و پیشینه‌ای که در اسناد هخامنشی تا ساسانی دیده می‌شود، گویای پوشش زنان زرتشتی است. مخنا، لچک، چارقد، کت، پیراهن و شلوار گلدوزی شده از انواع آن بوده و زیبایی ویژه‌ای دارند.
هر سال در روزهای نوروز شماری از جوانان فرهیخته کرمانی از بامداد تا پاسی از شب به دادن راهنمایی به بازدیدکنندگان نوروزی آتشکده و موزه زرتشتیان می‌پردازند. این جوانان در طول سال در کلاس‌های آموزشی موزه با هدف هماهنگ‌سازی و یکپارچه شدن گفته‌هایی که در 2 بخش موزه و آتشکده بیان می‌شود، شرکت می‌کنند.
به کوشش این جوانان امسال برای نخستین بار جایگاه بازدید افراد غیرزرتشتی از جایگاه نیایش آنان جدا شده است تا پیروان این دین کهن بتوانند در محیطی آرام‌تر به نیایش بپردازند.

موزه ارومیه

موزه ارومیه در استان آذربایجان غربی، یکی از غنی ترین و مهم ترین موزه های ایران محسوب می‌شود که حدود سی هزار قطعه شی تاریخی از دوران ماقبل تاریخ تا اواخر دوره قاجار را در خود جای داده است. این موزه از دو تالار بزرگ و کوچک تشکیل شده است که تالار بزرگ به بخش باستان شناسی و تالار کوچک به بخش مردم شناسی اختصاص یافته است.
در تالار باستان شناسی موزه ارومیه، بخش دوران ماقبل تاریخ شامل اشیای سفالی خام، پخته و مفرغی، بخش آثار کشف شده از منطقه تاریخی لرستان شامل مفرغ و برنز و بیشتر وسایل جنگی و آلات فلزی دیگر و اشیای سفالی مربوط به هزاره اول قبل از میلاد، بخش اسلامی شامل ظروف سفالین و اشیای فلزی از تاریخ رواج دین مبین اسلام تا قرن چهاردهم هجری قمری، بخش سکه ها سکه هایی از دوره های قبل از اسلام و حکومت های قبل از اسلام در ایران و نیز سکه هایی از ادوار اسلامی امویان، عباسیان، آل بویه، سلاجقه، اتابکان، مغول، تیموریان، آل جلایر، آق قویونلو، صفویه و زندیه است.
موزه ارومیه دومین موزه غنی کشور محسوب می‌شود و قدیمی‌ترین آثار آن متعلق به هزاره هفتم قبل از میلاد است. در این موزه سه خط نوشته از هزاره اول قبل از میلاد به نام‌های استل کله شین، استل موانا و کتیبه محمودآباد نگهداری می‌شود که به خط میخی اورارتوبی است. جدیدترین آثار این موزه نیز مربوط به دوره قاجار است.
در تالار مردم شناسی موزه ارومیه، پوشاک و زیورآلات مناطق مختلف ایران و به ویژه طوایف و تیره‌های ساکن آذربایجان غربی همراه با دیگر آثار تاریخی و قدیمی مردم منطقه مانند اشیای مسی، برنجی، شیشه ای، پارچه ای، سفالین و تخته ای و همچنین مجسمه هایی از اقوام و عشیره های مختلف کشور با لباس های محلی به نمایش گذاشته شده است.
بخش هنرهای تزئینی نیز در موزه ارومیه برقرار است که اشیای بسیار جالبی چون خط نوشته ها و آیاتی از قرآن مجید به خط نسخ و نستعلیق و تابلو و مینیاتور و مرقع و قلمدان هایی از قرون سیزدهم و چهاردهم هجری قمری به نمایش گذاشته شده است.
همچنین هم اکنون موزه ارومیه دارای یک گنجینه نگهداری آثار و اموال، آزمایشگاه و کارگاه مرمت اشیا، کتابخانه، بخش فروش نشریات و آمفی تئاتر نیز است.

موزه هفت تپه

موزه هفت تپه یکی از مهم ترین موزه های باستان شناسی ایران است که در نزدیکی محوطه باستانی هفت تپه شوش قرار دارد و در سال 1352 با هدف حفاظت، نگهداری و نمایش آثار تاریخی کشف شده از محوطه هفت تپه و چغازنبیل، راه اندازی گردید.
موزه هفت تپه ساختمانی یک طبقه با اسکلتی سیمانی و نمایی از سنگ و آجر است. این ساختمان با الهام از سبک معماری بومی و متناسب با شرایط اقلیمی و با برداشتی از معماری ایلامی ساخته شده است. پس از شروع جنگ ایران و عراق موزه هفت تپه موقتا تعطیل و به بیمارستان صحرایی تبدیل شد و بسیاری از اشیاء آن به سایر مراکز میراث فرهنگی منتقل گردید. سپس در سال 1377، موزه‌ ی هفت ‌تپه به عنوان مرکز مطالعات پایگاه چغازنبیل و هفت تپه مجددا راه اندازی شد.
موزه هفت تپه از سه سالن تشکیل شده است و آثار به نمایش درآمده این موزه، دوره‌ های متنوع پیش از تاریخ، آغاز نگارش، ایلامی، هخامنشی، اشکانی، ساسانی و اسلامی را شامل می‌شود. اما آنچه جایگاه موزه هفت‌تپه را متمایز می‌کند این است که این موزه به طور تخصصی آثار دوره ی ایلامیان میانه را نمایش می‌دهد که از کاوش‌های باستان‌شناسی دو محوطه مهم هفت‌تپه و چغازنبیل به دست آمده‌اند.
برخی از اشیای موزه مانند مجسمه شیردال، انواع گل میخ‌ها و آجرنبشته‌های ایلامی از محوطه میراث جهانی چغازنبیل به دست آمده‌اند و انواع گل‌نبشته‌ها به خط میخی ایلامی، تابوت‌ها و پیکرک‌های متنوع انسانی و حیوانی نتایج کاوش در محوطه باستانی هفت‌تپه‌اند. در این میان، تابوت‌ها و پیکرک الهه‌ها و نوازندگان از شناخته‌شده‌ترین آثار موزه هفت‌تپه هستند.
از سال 1396 تحولات نرم افزاری و سخت افزاری در موزه تپه آغاز شد و این موزه در سال 1397 به عنوان موزه برتر سال انتخاب گردید. درحال حاضر علاوه بر بخش نمایش آثار تاریخی، بخش‌ های پژوهش های باستان‌شناسی، دفتر فنی، کارگاه مرمت، آزمایشگاه مواد و مصالح، کتابخانه و مخزن اشیا در موزه ی هفت‌تپه فعال‌اند.

موزه بنزین خانه آبادان

موزه بنزین خانه آبادان، در محل قدیمی ترین پمپ بنزین در ایران راه اندازی شده است که در سال 1306 ابتدا برای توزیع نفت سفید میان مردم ساخته شد و بعدها با روی کارآمدن اتومبیل ها، کاربری آن به پمپ بنزین تغییر کرد. این موزه به عنوان نخستین موزه از طرح موزه های صنعت نفت ایران با هدف افزایش آگاهی و اطلاعات عموم مردم به ویژه نوجوانان و جوانان با تاریخچه صنعت نفت، در دی ماه 1395 افتتاح شد.
موزه بنزین خانه، به گونه ای ساخته شده است که تداعی کننده نحوه توزیع نفت و بنزین در حدود یک قرن پیش باشد. هنگام سوخت گیری در این پمپ بنزین، ابتدا فرآورده های نفتی که در مخازن پرچ شده نگهداری می‌شد با استفاده از تلمبه های دستی به ظروف پیمانه ای منتقل مى شد و سپس بر اساس نیاز هر مصرف کننده، سوخت به وی تحویل داده می‌شد.
موزه بنزین خانه، 1856 مترمربع مساحت دارد و از یک ساختمان اصلی و دو ساختمان جانبی تشکیل شده است. مجموعه تصاویر قدیمی و ابزارهایی که در بهره برداری و توزیع بنزین استفاده می‌شد در این موزه به نمایش گذاشته شده است.
ساختمان اصلی موزه، اولین ساختمانی است که در این محل به عنوان جایگاه سوخت در حدود 100 سال پیش ساخته شد. برای راه اندازی موزه، این ساختمان به همان شکل قبل بازسازی شد. این ساختمان شش ضلعی از دو سالن کوچک تشکیل شده که در هريک اشياء خاص و منحصر به فردی ماننده بشکه، پيمانه نفت و قيف، انواع کيل و پيمانه هاي مندرج و مجموعه اي از حلب های 20 ليتری مخصوص حمل سوخت و مواد نفتی، تصاويري از جايگاه های قديمی بنزين، توزيع کنندگان سوخت که به وسيله حيواناتی چون قاطر، شتر، نفت را به نقاط دور دست مي بردند، قابل مشاهده است.
در ضلع شمال غربی موزه بنزین خانه، ساختمان دیگری با قدمت حدود 70 سال قرار دارد که زمانی به عنوان ساختمان پخش مورد بهره برداری قرار می‌گرفت و بعدها تبدیل به انباری شد. این ساختمان از چهار سرسرا تشکیل شده است. سرسرای اول به معرفی لوازم نفت سوز خانگی و صنعتی و نمونه هایی از اسکناس ها و تمبرهای صنعت نفت که به مناسبت اهمیت این صنعت چاپ و منتشر شده اند، انواع لامپ ها، گردسوز، فانوس، دستگاه خوراک پزی، اجاق فتيله ای، چراغ تلمبه اي نفتی (پريموس) می‌پردازد. سراسراي دوم به نمايش انواع بخاری، تصاوير نمونه های اصلي ظرف های روغن موتور، امشی و ديگر فرآورده های نفتی عرضه شده در جايگاه ها، روزنامه ها و آگهي های قديمی تبليغاتی و تصاوير کارگران در نظر گرفته شده است. سرسرای سوم برای معرفی و نمایش اجزای داخلی دستگاه های پمپ بنزین در نظر گرفته شده است. سرسرای چهارم نیز به فروش و عرضه محصولات فرهنگی و هنری اختصاص یافته است.
در ضلع شمال شرقي موزه، ساختمان چای خانه قرار گرفته است که بازديدکنندگان می‌توانند پس از بازديد در آنجا استراحت کنند.
محوطه موزه با درختان و گیاهان بومی آراسته شده است و 12 دستگاه پمپ بنزین قدیمی که از ابتدا تا کنون در ایران مورد استفاده قرار گرفته اند در آنجا در معرض نمایش قرار گرفته اند. این دستگاه ها در سال های مختلف توسط شرکت های خارجی متفاوت تولید شده اند. همچنین وسائل نقلیه قدیمی که سوخت این جایگاه را تامین می‌کردند نیز در محوطه موزه قرار دارند.

موزه آبادان

موزه آبادان یکی از قدیمی ترین موزه های ایران است که در سال 1338 توسط علی هانیبال و با هزینه ی شرکت نفت ایران ساخته شد. این موزه با مجموعه آثاری از دوره ماقبل تاریخی، تاریخی و آثاری از دوره‌های متأخر تا دوره قاجاریه و نیز آثاری از هنرمندان کارگاه‌ های هنرهای سنتی فعالیت خود را آغاز کرد. آبادان شهری با موزه های متعدد و متنوع است.
ساختمان این موزه، بنایی خاص است که با الهام از معماری گنبد آرامگاه دانیال نبی در شوش استان خوزستان ساخته شده است. ساختمان موزه آبادان دارای گنبدی به ارتفاع 22/5 متر و مخروطی شکل است و این گنبد ساختمان موزه آبادان را متمایز می‌کند. به همین خاطر در سال 1393، ساختمان موزه به ثبت فهرست میراث ملی رسید.
در زمان جنگ تحمیلی ایران و عراق، به ساختمان موزه آسیب های فراوانی وارد شد اما آسیبی به آثار موزه وارد نشد چرا که این آثار در مدت زمان جنگ به مکانی امن منتقل شده بودند. ساختمان موزه آبادان پس از جنگ مدت ها در دست مرمت بود تا اینکه نهایتا در سال 1382 مجددا بازگشایی و راه اندازی گردید.
موزه آبادان دارای یک تالار اصلی و دو تالار جنبی است. تالار اصلی، محل نمایش آثار دائمی موزه از جمله آثار به دست آمده از شوش (هزاره اول قبل از میلاد) و آثار دوره صفوی و قاجاری‌است. آثار مردم‌ شناسی و نیز هنرهای سنتی در این مجموعه قرار دارد. یکی از تالارهای جنبی ‌موزه به تالار نمایشگاه های موقت اختصاص داده شده‌است و تالار جنبی دیگر را کتابخانه وسالن اجتماعات تشکیل می‌دهد. در موزه آبادان آثار مردم شناسی و آثار باستانی به معرض نمایش گذاشته شده است و ظروف سفال تاریخی و اشعار نگاشته شده بزرگان شعر و ادب پارسی بر روی دیوارهای آن قابل مشاهده است.
بت‌های مفرغی، سرگرزه‌ها، دهانه‌های اسب، مجسمه‌حیوانات (ایلام و لرستان) و ظرف کروی لوله‌دار خاکستری رنگ ساخته شده به شیوه چرخ‌ساز، نیم تنه یک زن ساخته شده از سفال به رنگ آجری، تنگ لوله‌دار با کف ساده ساخته شده به‌شیوه چرخ ساز که از شوش به دست آمده‌است و... از جمله آثار این موزه هستند.

موزه شوش

موزه شوش در کنار قلعه شوش، با زیربنای 550 متر مربع، میان باغی به وسعت 14هزار مترمربع واقع شده است. شوش یکی از کهن ترین شهرهای جهان است و قدمت آن به سال های قبل از میلاد و تمدن ایلامی ها بازمی گردد. موزه شوش که یکی از مهم تربن موزه های اشیا ایران محسوب می‌شود، در سال 1345 افتتاح شده است.
ساختمان این موزه دارای شش تالار بزرگ است و آثار به نمایش درآمده در آن حاصل بخشی از حفاری های منطقه شوش و چغازنبیل است. آثار این موزه به دوره پیش از تمدن ایلام تا دوران پس از اسلام تعلق دارد. بخشی از این اشیا در باغ موزه و خارج از ساختمان موزه در معرض نمایش گذاشته شده اند.
بخشی آثار موجود در موزه شوش عبارت اند از : مجسمه‌ ها و سرستون‌ ها، ته ستون مکشوفه از سر مسجد و بردنشانده مسجدسلیمان و آپادانای شوش، تابلوهای سفالی و سنگی و خمره های سفالی، مجسمه‌ های خدایان، تزیینات دیواری سفالی، چگونگی تدفین در دوره ایلامی همراه با وسایل متعلق به فرد متوفی، پاشنه در، آجر نوشته ‌های مکشوفه از شوش و چغازنبیل، کپی سربازان گارد جاویدان و حیوانات خیالی (گریفون یا اسفنکس) به‌ صورت آجرهای لعابدار، خط نوشته‌ های عیلامی، اکدی، پارسی باستان، آرامی، سریانی و پهلوی میانه، گوی های سفالی، گل ‌میخ ‌های تزئینی سفالی، کاسه‌ های مکشوفه از حمیدیه، لوازم تزیینی، کپی از صحنه شکارگاه دیوارهای کاخ آپادانا بر روی پارچه نصب ‌شده بر دیوار موزه، کاسه ها، پیه‌ سوزها و تنگ‌ های سفالی لعابدار مربوط به قرون 3 تا 6 هجری قمری مکشوفه از شوش، قمقمه‌ ها و پیه‌ سوزهای سفالی مکشوفه از شوشتر، صحنه‌ های شکار به‌ صورت گچ‌ بری منسوب به بهرام پنجم بر روی دیوار موزه، چرخه ‌ای سنگی ارابه، مفرغ‌ های خوزستان شامل ظروف مختلف، سرنیزه، تبر، خنجر، شمشیر، بازوبند، ساق ‌بند، قطعه‌ های سرنیزه، روبین و ساغرهای تک دکمه‌ ای، کاسه، خمره‌ های نگهداری آب و ...
در باغ موزه شوش هم اشیای سنگی، کتیبه‌ ها و سنگ‌ نگاره‌ های پراکنده در اطراف محوطه باستانی شوش، به‌ صورت حفاظت ‌شده در معرض دید عموم قرار گرفته است.

موزه مراجع

موزه مراجع قم با هدف آشنا ساختن مردم و زائران با سیره اجتماعی و اخلاقی بزرگان دینی در سال 1390 در خانه ای رو به روی بیت امام خمینی (ره) دایر گردید.
مکان موزه ملکی شخصی بوده که توسط سازمان میراث فرهنگی خریداری شده و 200 متر مربع وسعت دارد .
موزه مراجع تقلید در واقع بخشی از تاریخ تشیع را در مقابل دیدگان مخاطبان و علاقه‌مندان ورق می‌زند. این موزه مکتوبات و زندگی‌نامه مراجع تقلید را به نمایش گذاشته است. تاکنون لوازم شخصی برخی از مراجع اعم از عمامه، لباس های شخصی، عکس ها، کتاب ها و ... نیز در این موزه قرار گرفته است .
آثار ارایه شده در این موزه در محوریت ۱۲ نفر از مراجع و فقهای برجسته عالم شیعه از حاج شیخ عبدالکریم حائری، آیت الله کوه کمره ای، سیدمحمدتقی خوانساری، آیت الله بروجردی، امام خمینی(ره)، آیات دیگری چون اراکی، گلپایگانی، مرعشی نجفی، تبریزی، فاضل لنکرانی و بهجت است.
بخش معرفی کلی نیز به ارائه اطلاعات مختصری از 40 نفر از دیگر زعما، دانشمندان و فقهای شیعی مانند شیخ کلینی، شیخ مفید، سید رضی و سیدمرتضی می‌پردازد .
منبع : mehrnews.com - iqna.ir - hawzah.net

خانه تاریخی زند (موزه مردم شناسی)

خانه تاریخی حاج علی خان زند و حاج قلی خان زند (دو برادر) با قدمتی مربوط به دوره قاجاریه در محله چهارمردان قم واقع شده است. این دو خانه در سال 1380 توسط سازمان میراث فرهنگی مورد بازسازی و مرمت قرار گرفتند و به یکدیگر مرتبط شدند. خانه زند تا مدتی بخشی از اداره سازمان میراث فرهنگی بود اما درحال حاضر به موزه مردم شناسی تغییر کاربری داده است .
این موزه تنها موزه مردم شناسی قم است که به سبک زندگی مردم در دوره های گذشته از جمله قاجار می‌پردازد و مجموعه ‌ای از اسباب، اشیا و لوازم زندگی، ابزار کار، لوازم کشاورزی و صنعتی، پوشاک و شیوه چینش اشیا در منازل قدیمی قم دراین موزه به نمایش درآمده است.
همچنین تصاویری از قم قدیم و آثاری از جمله سفال‌ های سلجوقی متعلق به 800 سال قبل، «منبر» مربوط به 600 سال قبل از روستای وشنوه، درب های تاریخی، ظروف تزیینی، تپانچه، مرکب و دوات مربوط به دوره قاجار در این موزه موجود است.
قدیمی ترین وسایل در این نمایشگاه عبارت از پیکره ای به شکل گاو از جنس خمیر شیشه مربوط به قرن پنجم و ششم هجری و تبرهایی از جنس برنز مربوط به هزاره اول و دوم پیش از میلاد هستند.
این بنا با توجه به شرایط کویری ساخته شده است مانند طراحی بادگیرها برای تنظیم دما در طول فصول مختلف سال. مصالح به کار رفته برای ساخت این بنا شامل سنگ، خشت، چوب، آجر و گچ است که شاخصه معماری عصر قاجار است .
ورودی بنا شامل سر درکوتاه با نمای روکار آجری و بندکشی است که در قسمت پیشانی، اشکال هندسی و تزیینات نازک کاری دارد و از طریق دالانی درجبهه جنوبی به حیاط مرکزی ( میانسرا) ارتباط می‌یابد.
موزه تاریخی زند شامل دو حیاط است که مربوط به خانه برادران زند است و قدمت آن به 130 سال قبل یعنی اواخر دوره قاجار باز می‌گردد. خانه زند 600 مترمربع مساحت دارد و دارای 14 اتاق، 36 درب و پنجره چوبی از جنس گردو و ون و 14 ستون سنگی است.
این عمارت شامل سه بخش است که شاه نشین تابستانی با بادگیر منفرد که به زیرزمین راه دارد و درجبهه شرقی واقع است، شاه نشین زمستانی که فضای بیشتری را در بر می‌گیرد و در جبهه شمال واقع شده و بخش سوم، مخصوص خدمه که در جبهه غربی جای دارد.
از دیگر ویژگی های خاص و منحصر به فرد این ساختمان وجود ستون هایی است که هیچکدام از نظر طرح با دیگری یکی نیست. این ایده در حاشیه کویر ویژه این شهر و این خانه است که احتمالا معمار و سازنده این بنا خواسته هنر خود را به رخ دیگر معماران بکشد.
منبع : irna.ir - jamejamonline.ir